Rozdział XI - Jack

Matthias stawał się coraz bardziej dziki.

Ciągle próbował patrzeć na Jasmine. Już nawet mój wpływ na niego nie działał.

Kątem oka zauważyłem jak blondynka ruszyła w jego stronę. Chciałem krzyknąć żeby została tam, gdzie stała ale coś mnie powstrzymało. Stanęła pomiędzy mną a nim i zrobiła coś, czego zupełnie bym się nie spodziewał po dziewczynie, która nie wie kim jest. O tym, co właśnie robiła wiedzieli tylko wtajemniczeni, a ona nią nie była.

Złapała z nim kontakt wzrokowy i ukucnęła. Matt warknął, a ona obnażyła zęby.

Z przerażeniem stwierdziłem, że wyrosły jej kły!

Przecież to niemożliwe – powtarzałem sobie – ona nic nie wie!

Nie mogła nic wiedzieć. Jej ojciec nas o tym zapewniał i kazał ją trzymać z daleka od tego, kim jest. Miałem jedynie nadzieję, że ten idiota nic jej nie powiedział.

Oczy błysnęły jej dzikością. Nawet ja poczułem na sobie jej wpływ, choć nie patrzyła na mnie. Musiałem się cofnąć, inaczej rozsadziłoby mi głowę.

Brunet w końcu przestał się trząść, a ja aż rozdziawiłem usta ze zdziwienia, patrząc jak upada miękko na poduszki. Udało jej się. Powstrzymała go od zmienienia w wielkiego, dzikiego wilka!

Ulga wypełniła moje ciało.

Coś jednak było nie tak...

Zamarłem, gdy zobaczyłem jak jej paznokcie robią głębokie rysy w podłodze.

No, to pięknie. - pomyślałem – Wszystko spieprzyliśmy.

W jednej sekundzie patrzyłem na blondynkę – w drugiej na dzikie zwierzę.

Przemiana poszła dużo szybciej niż najbardziej zaawansowanym zmiennym. Czarna sierść połyskiwała srebrem. Wilczyca oddychała szybko i nierównomiernie. Była zdezorientowana, ale nie przestraszona jak większość nowych. Uśmiechnąłem się smutno. Jej ojciec za wszelką cenę chciał tego uniknąć.